Interwencja kryzysowa wobec osób uzależnionych według Vernona E. Johnsona
Jednorazowym, a równocześnie często długoterminowym w skutkach stylem pomocy osobie uzależnionej od alkoholu jest interwencja kryzysowa, której celem jest przyspieszenie kryzysu i konfrontacja alkoholika z rzeczywistością w celu przełamania jego mechanizmów
obronnych i zachęcenia go do podjęcia długoterminowego leczenia. W interwencji
biorą udział najbliższe osoby chorego, które bezpośrednio doświadczyły skutków
jego choroby. Podczas trwania spotkania informują uzależnionego o faktach z jego
życia, które przysporzyły im zmartwień, a były następstwem jego uzależnienia.
Informuje się, zazwyczaj z dużą ilością detali, o sytuacji zaistniałej, jednak nie stosuje się żadnych wymówek ani pretensji, z którymi alkoholik mógłby dyskutować i wzmacniać tym samym mechanizmy iluzji i zaprzeczania. Po pozytywnie odbytej
interwencji, gdy chory zdecyduje się podjąć leczenie, od razu musi być przygotowany plan terapeutyczny (tudzież często placówki lecznicze), by ten mógł podjąć
natychmiastową terapię. Jest to bardzo istotne, ponieważ czekając na podjęcie leczenia, alkoholik mógłby na nowo zacząć pić i wszelkie mechanizmy obronne mogłyby ponownie objąć kontrolę nad jego funkcjonowaniem.
(Sztander, 1997)