Terapia dzieci i młodzieży

Dla kogo jest terapia dzieci i młodzieży (psycholog dzieci i młodzieży, psychoterapia dzieci i młodzieży)?

• Dla rodziców, którzy zauważają niepokojące zachowania u swojego dziecka i chcą znaleźć rozwiązanie dla jego trudności.
• Dla dzieci i nastolatków, którzy doświadczają problemów emocjonalnych, behawioralnych lub rozwojowych.
• Dla osób, które chcą poprawić jakość swojej relacji z dzieckiem i zwiększyć jego samoakceptację.
• Dla rodzin, które przeżywają trudności wynikające z różnych sytuacji życiowych, takich jak rozwody, zmiany szkoły czy utrata bliskiej osoby.
• Dla osób cierpiących na zaburzenia lękowe, nastroju, odżywiania się, Asperger czy inne problemy psychologiczne.

Psycholog oraz psychoterapeuta dziecięcy zajmuje się diagnozą problemów oraz zaburzeń występujących u dzieci i młodzieży. Udziela również poradnictwa w zakresie wsparcia rodzicielskiego. Pierwsza wizyta u specjalisty to konsultacja z rodzicami, opiekunami podczas której zostaje przeprowadzony wywiad na temat rozwoju dziecka, jego funkcjonowania w środowisku rówieśniczym oraz sytuacji rodzinnej.

Diagnoza psychologiczna zazwyczaj obejmuje 1-4 spotkań.

Kiedy zalecana jest terapia dzieci i młodzieży?

Celem rozmowy z psychologiem/ psychoterapeutą jest określenie przyczyn zachowania, które niepokoją rodzica i poszukiwania metodyki ich rozwiązania.

Etap pierwszy – rozmowa z rodzicem na temat niepokojących zachowań dziecka, relacji rodzinnych oraz relacji z rówieśnikami. Dzieci tak jak dorośli przeżywają trudności. Wtedy rodzice starają się otoczyć je opieką i znaleźć rozwiązanie dla dręczących dziecko trudności. Najważniejsze jest podjęcie działań wraz ze specjalistą.

Etap drugi – rozmawia z dzieckiem, wstępna ocena sytuacji i propozycja rodzaju terapii oraz zalecenia dotyczące dalszej pracy. Doświadczony psycholog dziecięcy umiejętnie buduje zaufanie by dotrzeć do dziecka i nakłonić je do współpracy w terapii. Spotkania z rodzicami i dzieckiem lub nastolatkiem odbywają się w bezpiecznej atmosferze. Przeprowadzane są w taki sposób by dziecko czuło akceptacje i zrozumienie dla przeżywanych dla siebie trudności. Sposoby rozwiązania problemu są poszukiwane wraz z rodzicami szanując ich wartości jakimi kierują się w wychowywaniu swoich dzieci

Co może niepokoić rodziców / opiekunów:

• dziecko rozwija się wolniej w stosunku do rówieśników, ma problemy z nauką, później nabywa rozmaite umiejętności, np. zaczyna mówić dużo później
• dziecko ma problem z koncentracją, nie może usiedzieć w jednym miejscu, ma zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD)
• dziecko jest nadpobudliwe;
• dziecko jest stale wycofane, wyjątkowo ciche lub nieśmiałe, boi się, przeżywa nadmierny stres
• dziecko ma trudność w budowaniu relacji z rówieśnikami,
• dziecko nie potrafi kontrolować swoich emocji, stresu lub radzi sobie z nimi w niepokojący sposób (np. zaburzenia odżywania, tiki nerwowe)
• dziecko zachowuje się agresywnie, ma problemy w rozwiązywaniu konfliktów,
• dziecko skarży się na dolegliwości somatyczne (np. bóle brzucha, głowy, trudności ze snem, moczenie się w nocy), a nie ma medycznej przyczyny tych objawów,
• dziecko ma problem z zaadaptowaniem się do nowej sytuacji, takiej jak zmiana szkoły, pojawienie się rodzeństwa ,rozwód rodziców, śmierć kogoś bliskiego, wypadek etc.
• dziecko ma problemy związane z dojrzewaniem,
• dziecko podejmuje destrukcyjne działania, np. uzależnia się od telewizji, komputera, okalecza się, eksperymentowanie z substancjami psychoaktywnymi (alkohol, narkotyki, leki, itp) przechodzi zaburzenia buntownicze,
• rodzic chce poprawić jakość swojej relacji z dzieckiem lub ma poczucie, że dorastające dziecko się od niego oddala,
• rodzic chce pomóc dziecku nabrać wiary we własne siły, zwiększyć jego samoakceptację lub pomóc przezwyciężyć to, co jest dla dziecka trudnością lub ograniczeniem.
• zaburzenia lękowe oraz nastroju (fobie specyficzne, lęk społeczny, lęk uogólniony, agorafobia, lęk separacyjny, napady paniki, zaburzenie obsesyjno-kompulsywne, PTSD, zaburzenia konwersyjne, depresja, choroba afektywna dwubiegunowa, dystymia, tiki, autyzm, zespół Aspergera)
• zaburzenia odżywiania się (bulimia, anoreksja, kompulsywne objadanie się, otyłość,)